Серфінг, графіті, ресторанчики на березі океану, дорогі автівки й розкішні будинки − Ліма туристична нагадує Лос-Анджелес. Якщо від’їхати від пляжів Барранко й Мірафлорес, у суцільних нетрях із недобудов, просто збитих із дощок або складених із цегли, без даху − там кипить життя багатодітних сімей міста восьми мільйонів. Класова прірва у Перу, як і каньон Колка − із найглибших у світі.
Якщо не вийде побачити Ліму через ліміт у часі, ви нічого не втратите, окрім мистецьких оргазмів у музеї Ларко. Там зібрані імператорські прикраси із сережками для носа, мумії дітей і черепи із дірками як доказ, що інки хоч і не мали писемної мови, втім трепанація черепа їм вдавалася. А ще сексуальне гончарство: горщики з пологами у розпал процесу, породіллями, немовлятами. До слова, мастурбуючих чоловіків зображали як смерть, із черепом замість голови.
Наркотики − невід’ємна частина буття Перу. Листя коки подають на сніданок: жуй або заварюй як чай. Зв’язок із природою після відвару аяваска туристи рекомендують так само часто, як і смакування лами чи морської свинки. Мариновані у лимонному соку морепродукти, інакше кажучи севіче, запиті піско сауер – мій особистий рецепт щастя у цій країні.
Навіть у сезон дощів, коли на термометрі +18 С, без сонцезахисного крему з максимальним рівнем захисту обличчя вже за кілька годин перетвориться на стейк кольору medium rare. Якби виробники гумки Love is… малювали вкладиші з легковажних туристів у Перу, то була б серія: love is обійматися, незважаючи на опіки від екваторіального сонця, триматися за руки, коли він марить від отруєння гребінцями, пити разом пігулки від гірської хвороби.
До висоти також адаптуватися непросто. Не кожен може із легкістю перуанця забігти під височенну гору й пропонувати кінну прогулянку туристам, які волочать ноги, хапають повітря і тримаються за голови. Підйом на Rainbow Mountain, гору кольорів веселки, нагадує найкрутіше похмілля, коли паморочиться у макітрі, рухи сповнені безглуздого болю, а пальці пухнуть, як відварені сардельки. На додачу то сонце, то град − погода мінлива, як настрій вагітної жінки. Гірська хвороба відпускає тимчасово лише на вершині, коли сходять хмари, поступаючись барвистому краєвиду й кудлатим ламам.
А ще на батьківщині Падінгтона живуть рожеві дельфіни, морські котики й пінгвіни. «Галапагос для бідних» називають жартома острови Балльєстас − рибу тут полюють зграї екзотичних птахів. Від запаху гуамо, пташиного посліду, голова обертом. Дотепно, але Перу з того лайна ще й заробляє, експортуючи його як екологічне добриво. Човен 100% гайне до видряпаного на схилі велетенського тризуба. Місцевим чомусь та форма схожа на підсвічник, вони ніжно називають її «канделябра». Гіди визначають вік цього рукотвору від 100 й до 1500 років, звісно, кидаючи здогадки щодо прибульців.
Мекка геогліфів за дві сотні кілометрів на південь вкрита гігантськими фігурами. Мавпа, сокіл, павук, кит і навіть колібрі... Часом творіння дуже великі – побачити їх можна лише з висоти. Невідомо, хто й нащо видряпував ту красу задовго до того, як перший літак піднявся у небо.
Пізнавати ймовірності, зважувати неоднозначності й занурюватись у теорії – все це про Мачу-Пікчу. Для чого інки збирали місто вдалині від столиці імперії, Куско? Одні переконують – тут був храм, інші – заміська резиденція імператора.
Не всі дороги в Перу ведуть до Мачу-Пікчу, а лише одна – Inka Trail. Готові до чотирьохденного хайкінгу? Тоді Inka Trail ще й найдешевший спосіб туди потрапити. Інакше готуйте 150 $ за потяг плюс 40 $ за автобус. А також 60 $ за вхід – ціна не залежить від того, як ви дісталися до міста в небесах.
P.S. Не кожен бекпекер подолає висоти, оцінить шал кисло-солодких смаків, приборкає сонце. Не відпочинок, а випробування. Хоч якщо придивитися, Перу – та ще пригода!
Photo by Preben Nilsen on Unsplash