Привокзальна площа в Сімферополі. Центр композиції - пам'ятник Леніну. По один бік від нього - спорожнілий з часів заборони руху потягів залізничний вокзал із зрадницьким триколором на даху, по інший – автовокзал і зграйка таксистів. За автовокзалом видніються скіфські кургани, колись тут були помешкання скіфів - хвилинка лікнепу від головної героїні вистави, Галини Джикаєвої, яка поїхала з Криму в 2014.
Сімферополь взагалі історичне місце, хоча ми й звикли думати про нього, як про транзитну столицю, де навіть моря немає. Так думає і другий герой вистави «КримМІЙ», професійний танцівник, Антон Овчінніков, який їде «підкорювати» Крим суто денс-методами. Він називає свою подорож політичною танцювальною перформативною акцією.
Де: PostPlay Театр (вул. Нижньоюрківська, 31)
Коли: 15 та 16 вересня о 18:00
12 точок на мапі півострова. 12 танців, неодмінно біля пам'ятників Леніну (для нас декомунізованих це нині в дивину). От такий план. І все це для того, щоб магічним чином (12-ма танцями тобто) зруйнувати закляття «троля» і повернути нам Крим. Потрібно лише встигнути станцювати всю цю «партію» до того, як Путін переїде свіжепобудований кримський міст. Треба сказати, міст вже відкритий, але права на мрію ніхто не скасовув. На цегляній стіні майданчику театру, до речі, так і значилося: «I have a dream».
12 точок на мапі півострова. 12 танців. Все для того, щоб повернути Крим
Українські прикордонники, потім російські. Перевірка речей. Вилучення сала... Фух… Пропустили. І велосипед «Україна» теж. Подорож починається. Відправна танцювальна точка – сімферопольський Ленін, з традиційно «запльованою» голубами лисиною, і «Танець початку»: дуже лаконічний і життєстверджуючий початок, треба відзначити.
У Севастополі на Фіоленті герой «відзначився» танцем кохання, проте вже без Леніна: не знайшлося для нього місця в коханні. Кожному етюду передує не тільки цікава історична довідка кримчанки про це місце, але й історії з минулого самого героя, наповнені почуттями та ностальгією: звідси й назви танців.
Бахчисарай, Балаклава, Форос, Сімеїз, Партеніт… Калейдоскоп з танців: щастя, невідомості, конспірації, невизначеності та інших. Легкість рухів, різноманітність Леніних… А «Україна» все намотує кілометри. От вже видніється безтурботний Коктебель, за ним – безлика, проте найбільш танцювальна Керч з ритмами контемпа. Фінішна пряма і… довгоочікуваний «Сучасний танець». От і все. Приїхали.
А як же закляття, запитаєте? Як же мрія?.. «Я забороняю собі мріяти і вірити, - скаже в фіналі головна героїня. - Це боляче».
Тиша. Незручна тривала пауза. Наче цієї мрії в мить не стало. Але вона є, і в голові все одно миготять мальовничі картинки з морем, змішуються запахи солоного повітря і самшиту з такого близького колись і далекого тепер «острова Крим».