В офісі було спекотно. Голова пухла від того, що все треба на сьогодні...
– Это первые апартаменты с лодочкой и завтраками. Я уже проплатила, у меня осталось 300 грн. - прийшло повідомлення в месенджері від коханої.
– Зачекай, ми ж ще не купили квитки на літак! — ошелешено відписав я.
– Так давай сегодня вечером найдем, пока есть скидки. — відповіла богиня мотивації 80-го левелу...
Згодом, сідаючи в літак, знаю тільки те, що в Афінах нам - мені, дружині та двум синам - треба автобус 96, який має довезти до порту Пірей. А звідти мав бути паром на острів Мілос, де ми запланували 5 днів відпочинку на віллі Данаї (€225 за 5 ночей. До речі, краще планувати відпочинок на початок червня, коли ще адекватні ціни на все).
Порт Пірей
У порту з’ясувалося, що нам треба не на Мілос, а на Наксос. Зовсім іншим паромом. Дякувати богові, з’ясували це не на острові Мілос! Спустивши пар одне на одного, купуємо квитки на 16-ту годину (€90 за родину), залишаємо багаж в камері схову і гайда у найближчу зелену зону, позначену на гугл-мапах (заздалегідь скачайте офлайн карту Афін). На вулицях ростуть апельсини, тут же й гниють, точно наші абрикоси чи шовковиця. Та й взагалі, не взіркова тут Європа, ні. Склалося враження, що греки тут - дуже розслаблений народ, і їм не вистачає наших українських активістів у відпустці:)
Паром до нах… Наксосу
Паром - величезна така байда. Корабель на п’ять поверхів, чистий, гарні зали, оглядові майданчики, плазми з грецькими тв-шоу, дивани, ресторанчики, кав’ярні та навіть дитяча кімната. Здавалося, 5,5 годин на паромі мають пройти весело і невимушено, але. Але коли вийшли у відкрите море, з’ясувалося, що воно мене трохи вгойдує. І весь цей час я намагався «лежати» в кріслі із зачиненими очима з феєричними відчуттями, наче ти з бодуна, після важкої ночі кутьожа. Тут я згадав дружині й острів Мілос, і як би нам там було «міло», і наш острів «нахуос», і риторичні «якого дідька було пертись так далеко, коли море в Афінах за півгодини від аеропорту».
Везуть нас на закинуту шахту в один кінець. Але ні, привозять на віллу
Припливли на острів о дванадцятій ночі. Їдемо в таксі (€15), в темряві виглядаю пустирі, дороги без ліхтарів… Як у фільмі Тарантіно — везуть нас на якусь закинуту шахту в один кінець. Але ні, привозять на віллу. Там нікого нема, пальми колихаються, тиша і спокій. Тільки я недовірливо спостерігаю за водієм, щоб він не пригнув у машину і не втік в ніч, залишивши нас самих бозна-де. Але за хвилину виходить власниця вілли — тендітна гречанка Даная, а поруч з нею трохи кремезний і суворий грек — її чоловік. Приїхали, видихаємо!
Мармуровий рай
Сором’язливий стук у двері вранці. Застрибнувши в шорти і підскочивши через розкидані сумки, відчинив двері і... ледь не осліп. Бо у кімнаті віконниці охороняють від сонця та спеки, а тут раптом я бачив тільки яскраве божественне світло, через нього - обриси людей, наче ангелів, що прийшли за тобою, бо ти ж жив, як свята людина, напевно:) Коротше, це були власники зі сніданком.
Ми жили на другій лінії від моря, метрів 300 від нього. Жодного звуку слов’янських мов: лише американці, британці чи витримані німці. Через два дні від ідеального пляжу та кришталево прозорої води нас почало нудити. Ні тобі лагідного вуху «крєвєткі, мідії, рапани», ні шансону чи російської попси з найближчої кав’ярні. Тому вирішили взяти в аренду машину.
Від кришталево прозорої води нас почало нудити
Власниця вілли пообводила на мапі місцини (Portara, Temple of Demeter, Flerio Kouroi, Rotonda, Filoti, Apeiranthos, Appollonas Kouros, Tower of Aiya та Castle of Naxos, звичайно), які треба подивитися обов’язково. Потім кудись подзвонила - і приїхав хлопець з машиною Фіат Панда, переписав дані з моїх водійських прав, узяв невеличкий аванс (€75 за три доби), показав як в машині що вмикається, і арівідерчі — ми на колесах!
Далі були шалені гірські серпантини, кав’ярні на схилах гір, прогулянки вузькими вуличками містечок, старовинні руїни, штормове море на іншому кінці острова й краєвиди, коли хочеться викинути паспорт і залишитися там жити. А, ще був віндсерфінг — це коли від шаленого вітру тебе перекидає через парус і ти отримуєш декілька подряпин на руці. Ба, отримував і дошкою по голові. Але іноді все ж вдавалося втриматися і трохи промчати на хвилях, згадуючи кримську Оленівку, як щось лампове, але між тим рідне, як перше кохання.
Автобаном через півострів Пелопоннес
Наступним місцем відпочинку ми забронювали віллу на фермі Therianos Family на острові Закінф, в іншому кінці Греції (€285 за 7 ночей). Повернулись в Афіни, арендували там в Hertz Thrifty міні-монстрика Тойоту Айго - на всю подорож Грецією, до острова Закінф і назад (€130 на 7 днів + €360 блокується завдаток на картці). Треба було доїхати до порту Кілліні до дев’ятої вечора через половину Греції, щоб встигнути на останній паром на острів. Поспішали страшно.
Шлях лежав вздовж Коринфської затоки, через Коринф і Патру. Відчуття, ніби їдеш німецьким автобаном вздовж азовського моря, гладкого, як дзеркало, а по той бік від нього - нереальні гори. До міста Кілліні ми приїхали за десять хвилин до відправлення останнього парому. Це було екстремально: на площі вже нікого нема, всі машини заїхали, і я, вистоявши чергу за квитками (€95 за родину з машиною), застрибую в авто і даю по газам через всю площу, як джеймс-бляха-бонд. Влітаю в автомобільний відсік парому і… видихаю!
Острів Закінф, Занте, Закінтос
Банкомати - практично тільки в місті Закінтос біля аеропорту. Далі, вглиб острова, нас чекали й інші чудеса. Здоровенна бухта Alykanas, де купатися може лише малеча, якій навіть не треба вміти ходити, бо там добрі сто метрів від берега вода буде дорослому від щиколотки до коліна, ще й як парне молоко. Чи обід в містечку Loucha на самісінькій горі в центрі острова. Там нема зв’язку, тому карткою розрахуватися неможливо - ти це з’ясував вже після того, як діти почали пити замовлені лимонади. Думаєш, що робити. А власник ресторану каже: – «Невермайнд, завезете гроші наступного разу». Дивишся на нього і думаєш: певно хворий на голову, бо як це навіть не взяти в мене водійські права для страховки, якийсь комунізм, їй богу.
Дивишся на нього і думаєш: певно хворий на голову
Об’їздивши весь острів, ми зрозуміли, що трохи стомилися. То ж обрали зручний пляж Psarou Beach і декілька днів їздили на нього відпочивати. На цьому пляжі зазвичай відпочивали тільки греки, а над ним на невеличкій скелі було влаштоване однісіньке кафе, де можна було спокійно помити руки, взяти з собою каву чи коктейль, а потім занести посуд.
Як виявилося, цей пляж мав якісь породи глини чи то в воді, чи в невеличкій скелі поруч, бо на стіні біля пляжу хтось залишав якісь арт-об’єкти з неї. І це був якийсь сюр, бо й я, шукаючи у воді камінчики від нудьги, щоб збудувати з хлопцями башточку, випадково дістав шмат глини, подивився на нього, почухав ріпу, вийшов на берег і зліпив з неї обличчя. Діти почали мені знаходити ще глину і ми зліпили ще одне лице. Врешті, подарували наші доробки ошелешеному власнику ферми за чудову гостинність.
Акрополіс, пірати й картонне кафе
Повернувшись за тиждень назад у Афіни, ми залишились на два дні, щоб погуляти містом та зайти на Акрополіс (гарна квартирка нам обійшлася в €90 за дві ночі в 3 км від центру). Літо в Афінах - це пекло. Підіймаєш голову і не бачиш неба й хмар, бо така щільна димка над містом. Ми бродили вуличками - випадково натрапили на піратське кафе Little Kook та кафе з картонними моторолерами, велосипедами й джипом під стелею Cartone Bar-Restaurant. Не дивуєшся, бо від спеки лінь це робити - просто клацаєш смартфоном.
Це - маст сі, краєвиди - бімба, а народу, як на троєщинському базарі в кращі дні
Наступного дня наважилися на героїчний підйом на Акрополіс (квитки €20). Вже на горі розумієш, що це - маст сі, краєвиди - бімба, а народу, як на троєщинському базарі в його кращі дні. Щоб спуститися назад,помічаєш ліфт, підходиш з надією до співробітниці музею з питанням: – «Ми можемо спуститися ліфтом?» – «Звичайно! Якщо маєте фізікал дізабілітіс». Випадок, коли заздриш інвалідам.
З поганого: в аеропорту додому сек’юріті мен забрав іграшковий пістолет у молодшого сина, з яким ми в Афіни і прилетіли. Довелося заплаканому козаку купувати в таксфрі руку Росомахи. Ніколи не знаєш, де втратиш, а де знайдеш.
Cover photo by Jason Blackeye on Unsplash