Якщо описати сюжет, сказавши, що мова про одержиму жагою помсти людину, сім’ю якої вбили, ви були б повністю виправдані за те, що закотили очі. Цей опис підходить до багатьох стрічок. До «М’яти» теж.
Де: кінотеатри України
Коли: до 20 вересня
Вже давно зрозуміло, що коник французького режисера П'єра Мореля - адреналінові фільми. Наприклад, паркур-бойовик «13 район», шпигунський трилер «З Парижа з любов'ю», кримінальна драма «Ганмен» та «Заручниця».
Цього разу сюжет розгортається навколо люблячої дружини та матері Райлі Норт (Дженніфер Ґарнер), чоловіка та дочку якої вбивають під час вуличної перестрілки. Трійця злочинців впіймана, та незабаром вони знову на волі. Рівно через 5 років з дня смерті своїх рідних Райлі готова жорстоко помститися всім винуватцям: продажним лягавим, безпринципним адвокатам та самим бандитам.
Нажаль, «М’ята» не зовсім виправдала свою назву та не стала освіжаючим ковтком у насиченому світі трилерів. Фільм про кровну помсту нашпигований жанровими кліше: наркокартель, бандити латиноси, напівголі жіночки, які розфасовують героїн, та янгол помсти в обличчі Дженніфер Ґарнер.
Робота повністю складається зі стрілянини, кровопускання, хеві металу
У той час, коли американська кіноіндустрія почала відходити від ксенофобських стереотипів, у яких латиноамериканці постають як торговці наркотиками та головорізами, стрічка Мореля, навпаки, спирається на них. Робота цілком і повністю складається зі стрілянини, кровопускання, хеві металу, фільтрів та ефектів, які більш доречні в музичних кліпах типового рок-гурту 2000-х.
«М’ята» тримається на майстерності Дженніфер Ґарнер. Тут їй треба віддати належне. Після більше ніж десяти років драматичних ролей, здається, ми вже й забули, що на початку 2000-х вона була, мабуть, найпомітнішою акторкою бойовиків. «Шпигунка», «Зірвиголова», «Електра», «Королівство»: Ґарнер однаково вражаюче виглядає як зі зброєю, так і в рукопашній сутичці. У «М’яті» вона доводить, що ще має порох у порохівницях та готова роздати на горіхи всім поганцям.