Чорне приміщення, три пластикових «екрани» (які то є дверима, то звичайними вікнами, то віконцями скайпу, то більш схожими на вікна боксів у лікарнях), канапа, камін, декілька стільців. Лаунж-кальянна? Лофт-бар? Чорна палата психлікарні?
Взагалі це житло головних героїв (воно ж основне місце дії). Локація точно не спонукає до роздумів про погоду, природу та чагарники (головний герой якраз пише про них дисертацію). Зате сприяє інтригам, скандалам, вечіркам та іншим спокусам. Такий собі дурдом зі зграйкою пацієнтів, в яких є пара-трійка грішків в «історії хвороби». Що ж, так навіть цікавіше.
Третій дзвоник у театрі. Перший – по Скайпу: він миттєво вириває події «Ґедди» з запиленого XIX ст. та переносить у наші дні.
Де: театр «Золоті ворота» (вул. Шовковична, 7а)
Коли: 5 грудня о 19:00
Й у чорному напівпідвальному маленькому світі знайдеться місце драмі. Та такій, від якої в пору Ібсена розривалися б серця, а в нашу – барабанні перетинки, бо крики, зойки, постріли! Експресії у виставі з достатком, але то не головне. Головне – «вічна класика».
Експресії у виставі з достатком, але то не головне
Ґедда Габлер з'являлася на київських підмостках не раз, але це, мабуть, найближча до «оригіналу» версія. Режисерка Олена Щурська не міняла загальну думку п'єси, зіштовхуючи головну героїню з фальшивим причесаним світом, починаючи від колишнього коханця, закінчуючи нинішнім чоловіком.
Ібсенівська Ґедда завжди була протилежністю такого світу. Хотілося б сказати що й Гедда «київська» (Ірина Ткаченко) цілком стала таким протистоянням, але, здається, й вона фальшивка теж: навмисно різка, навмисно холодна, навмисно вимоглива до слів і вчинків інших. Вона дещо груба та байдужа, але здається це все – картинно, для чого – не зрозуміло.
А от персонаж лицемірної «милої Теа» мало що може зіпсувати: хіба якийсь принципово інший концепт. Теа у виконанні Інни Скориної-Калаби – як заблукала вівця, що раптом потрапила до вовчої зграї та стала наводити там порядки. Персонаж у зміїних хитросплетіннях потрібний, хоча й максимально нецікавий: отже тут лише зовнішність міняти та підвищувати / знижувати градус її «жіночої сучності».
Дивлячись на нього не зрозуміло, як така красуня Ґедда могла з ним колись, щось...
За якостями суки її переплюнути міг би хіба асесор Бракк. Але у київському варіанті він виглядає привабливіше за ібсенівського, так що залишимо всі ті вади милій Теа. Бракк (Дмитро Олійник) молодий, розважливий, гарний собою, не любить гучних скандалів і обожнює виводити любовні трикутники. В одному з таких виявилися і Ґедда, і невиразний безхребетний Ейлерт Левборг (Антон Соловей), дивлячись на якого зовсім не зрозуміло, як така красуня Ґедда могла з ним колись, щось...
Глядачеві про колись пристрасну любов розповідає скоріше текст, але не ці двоє. Зате дуже переконливим є Йорган Тесман у виконанні Ореста Пастуха: такий млявий чоловік-педант, фанатик-науковець, з якого можна ліпити все, що заманеться.
Все змішалося в (дур)будинку Тесманів, але ніцшеанська ідея про красу смерті розплескалася по дорозі й до глядача не дійшла. Начебто й мети такої не було? То хотілося б цей інший сенс також побачити.
Інтриги, любовні трикутники, наукові рукописи, пістолети й троянди так і значаться антуражем цієї чорної палати, а її пацієнти – так і залишаються невиліковно хворими. Якщо залишаються живі.
Фото Liena Shulika