Сумували за вакханками? Знаємо, що так. Ці чортиці наробили колись галасу в місті К. А потім магічним чином зникли. І ось нарешті повертаються! Стрункі, зухвалі, хитрі, пристрасні – словом, вся дивна жіноча природа в одному флаконі. Тобто, в одній виставі.
Де: PostPlayТеатр (вул. Нижньоюрківська, 31)
Коли: 3 листопада о 18:00
Взагалі перформанс «Вакханки» спочатку з'явився у Москві в рамках серії проектів «Мовчання класиків» (режисер Всеволод Лісовський, театр «Трасформатор» ), трохи пізніше – в Києві. Ні, це не московська вистава приїхала з гастролями, і навіть не адаптація під...
Українські «Вакханки» вийшли зовсім іншими
Перформарс «Вакханки» у Києві – це «промовчування» тексту Евріпіда з нуля (не без Лісовського, у постановці він брав безпосередню участь, це копродукція «Трансформатора» та PostPlayТеатру). І, як писав потім у Фейсбуці сам Лісовський, українські «Вакханки» вийшли зовсім іншими: більш зворушливими абощо.
У чому ж суть перформансу? Кілька оголених перформерів – вакханки й чоловіки – годину-півтори «промовчують» відомий текст у невеликому приміщенні андеграунд-театру. Текст при цьому не зникає зовсім, він, виведений проектором, титрами «ллється» по заднику. Текст, треба додати, не простий, це, на хвилиночку, еврипідовський ямб (в перекладі). Не можна сказати, що це повноцінна, вивірена до міліметра, постановка Еврипіда, але за його мотивами – точно. Давньогрецький сюжет був укладений в певні сценічні рамки та поданий в конкретній перформативній формі. І вона превалює над змістом: текст на заднику практично не має смислового навантаження, хіба пояснює сюжет.
Милі панянки миттєво стають фуріями
А сюжет простий: Пенфей, правитель міста Фіви, відмовляється визнати Божественну природу Діоніса, бога природи й виноробства. Той, у свою чергу, вирішує помститися. Діоніс позбавляє розуму жінок міста, веде їх на гору Киферон. Там вони цілими днями танцюють, співають, п’ють вино і вихваляють Діоніса. Свято триває, поки на горі не з’являється «злодій» Пенфей. Милі панянки миттєво перетворюються на фурій і... що буде?
Вакханки у перформансі жорстокі та при цьому прекрасні, божевільні й разом з тим ніжні. У маленькому, ніби виноробному, підвальчику PostPlayТеатру вони, як червоні люди на полотнах Матісса, кружляють у стрімкому хороводі, сміючись та милуючись собою. І, ніби між іншим, катують присутніх чоловіків: б’ють, дряпають, кусають. Ці хижачки, як кіт з напівдохлою мишею, «граються» з Пенфеєм, який, зіщуливши щелепи та важко дихаючи, весь у синцях та майже без почуттів лежить ниць.
«Вакханки» - це безжалісне оголення людини. Та ми не про зовнішнє: всі таємниці, жахи душі та пристрасті за годину вириваються назовні, мов демони з царства Аїда. Жіноча природа виявляється сильнішою за холоднокровний чоловічий розум та непохитність.
Чоловіки у виставі виконують функцію ілюстративну
Чоловіки взагалі у виставі виконують функцію ілюстративну, вони ніби медіуми, що транслюють жіноче потаємне. І всередині глядача починають копошитися якісь власні таємниці. Він постійно обирає між тілом і текстом. Тілесного у виставі, звичайно, більше. Але тіло при такій близькості до глядача і такій незахищеності ані текстом, ані сторонніми предметами, перестає бути анатомічним об’єктом, воно стає інструментом мистецтва, келихом емоцій, пристрастей і жахів.
«Вакханки» - це про пограничні людські стани, про вади й гріхи. Адже світ побудований зовсім не на розумі, він – про пристрасті. А все цивілізоване вже додумала людина.