Вечір сучасних балетів від Ukrainian Dance Theatre (UDT) – хоч якось гріє душу. Тим паче страшенно цікаво, який він – сучасний танець?
Де: Національна музична академія ім. П. І Чайковського
Коли: 17 лютого о 19:00
Відповісти на питання вище Yabl запропонував Анні Герус, засновниці UDT.
Останнім часом постановки UDT найчастіше можна побачити у Молодому театрі. Чи маєте власний майданчик/репзал?
У Молодому даємо виставу стабільно раз на місяць. Але ми не обмежені лише ним, і можемо виступати де завгодно, навіть не обов'язково у театрі.
Репетируємо у різних місцях. Свого залу не маємо, вважаю це нерентабельним. Адже ми - проектна компанія, збираємося на кожну виставу різним складом, з нестабільним графіком. Свій зал повинен бути постійно зайнятим, годин 10 на добу, тоді в ньому є сенс.
Хто займається декораційною частиною процесу? Сценографія, костюми, світло…
Звичайно, ми запрошуємо до співпраці митців. Наприклад, дизайнерка Каріна Гаєва створювала костюми для вистави «Спасіння Архонта», а над художнім освітленням усіх проектів UDT працювали з Оленою Антохіною. А взагалі залежить від того, хто ставить. Якщо я, то найчастіше придумую і костюми, і сценічне оформлення - у мене від початку виникає цілісне бачення, картинка в голові. Ніби дивишся фільм, а потім намагаєшся втілити його пластично.
Часто трапляється, що одразу виникає низка хореографічних ідей, головне, все це утримати в голові, щоб потім перенести в зал. Адже іноді щось ідеально народжується в уяві, а пробуєш на місці, й раптом закони фізики абощо заважають. Доводиться міняти.
Словом дуже легко вбити все, що зароджувалося
Записуєте ідеї?
Це дуже небезпечний момент. Коли починаєш створювати нову виставу, коли вона тільки-тільки зароджується всередині, я навіть боюся писати щось на папері, оформлювати намальоване в уяві в слова. Боюся втратити магію, перші відчуття. Звичайно, хореограф/балетмейстер зобов'язаний щось нотувати, опрацювання текстом повинно бути. Але це той хиткий момент, коли словом дуже легко вбити все, що зароджувалося.
Де та межа, коли слово вже точно не зашкодить?
Коли все вже невербально сформовано. Тоді не відчуваєш страху сформулювати це словами, не боїшся, що буде занадто плоско.
Чи є якісь визначальні фактори при виборі теми /матеріалу?
Для мене дуже важливо, щоб це була робота не під кон'юнктуру, запити комерції. Щоб це було те, що турбує особисто мене. Наразі мені, наприклад, не так цікаві гучні імена, відомі назви, рімейки класики тощо, хоча на них, звісно, більший попит.
Ось є назва «Гамлет», що з успіхом продається, бо всім відома. Проте, мені здається, мало хто з молодих балетмейстерів/сучасних хореографів (режисер частіше, бо матеріал цікавий з точки зору саме драматичного театру) взяв би сьогодні «Гамлета»: мовляв, гостро потребую саме зараз та саме про Гамлета поговорити з аудиторією.
Глядач бачить на афіші касову назву та йде. Більш досвідчений, звісно, спочатку подивиться склад, детальніше ознайомиться з програмою і лише тоді вирішить, чи витрачати йому свій час. Але так роблять не всі.
Для мене вибір матеріалу – це питання якості. Наскільки вартісне те, що ти виробляєш, що дає тобі право братися саме за це. Адже опошлити можна навіть найдостойніший матеріал. Хочеться високого рівня: постановчого, виконавського.
Мені не цікаві гучні імена, відомі назви, рімейки класики
Від чого залежить компонування частин у рамках одного вечора балетів? В афіші іноді з'являються, наприклад, «Варіації життя» разом зі «Спасінням Архонта», іншим разом замість «Варіацій» вже «Епізоди». А майбутній показ об'єднає «Епізоди» з «Автором» (до того ж один з епізодів – новий).
Пари вже сформовані: це «Варіації життя» та «Спасіння Архонта» і «Епізоди» з «Автором». Іноді орієнтуємося на ситуацію: чи може той чи інший виконавець в певний день бути присутнім. Якщо ні, краще поміняти виставу, щоб вона була виконана в «тому самому», ідеальному складі наступного разу.
Стосовно «Епізодів»: їх завжди три. Мені не хочеться робити з цього акту низку концертних номерів, бо це вбиває мистецтво та й зовсім не звучить. Три міні-вистави – оптимальна кількість як для хореографів, так і для глядача. За мету ставилося лаконічно показати діапазон танцю, його різні напрямки. Дати можливість глядачеві подивитися на нього з різних сторін, зрозуміти, що ближче, та, можливо, на який напрямок варто далі звертати увагу.
Зрозуміло, в сучасному танці мало чистого стилю, але, ґрунтуючись на якихось коротких теоретичних знаннях, можна навчитися зчитувати, що закладено в тому чи іншому проекті: напрямки, стилі, техніки.
Глядачеві цілком може не сподобатися якась одна з представлених частин в «Епізодах», інша, навпаки, вразить. Цей вечір сучасних балетів, як мені здається, є прекрасною можливістю визначиться у своїх перевагах.
«Автор» – це 40 хвилин сучасного балету на перетині з контампорарі, режисерська історія з повноцінною драматургією. Є персонажі, є послідовна розповідь, при цьому немає сенсів «у лоба», у глядача залишається достатньо простору для власних підтекстів. Й хоча там немає чітких мізансцен – у танці все плавно перетікає з одного в інше – глядачем це все одно сприймається як щось цілісне й послідовне. Потім йдуть «Епізоди», які вирішені зовсім інакше. Себто за один вечір широкий танцювальний діапазон!
Розкажіть детальніше про три «Епізоди», що цього разу будуть відіграні.
Першу роботу - «Синдром Аделі» - ставила Ірина Плотнікова в стилі contemporary. Там є й основа, і стосунки, і все досить зрозуміло – суджу за відгуками.
Говорять про проблеми в танці, але не згадують про балет
Друга робота – моя, Last Lost Chance. Вона орієнтована на приму-балерину Національної опери Тетяну Льозову та провідного соліста Андрія Гавришкова. Вони – артисти академічні, то ж в підсумку це вийшов цілком академічний сучасний балет на пуантах. У нас багато говорять про проблеми в сучасному танці, але ніхто не згадує про балет. Він, до речі, зараз дуже розвивається.
Тобто Last Lost Chance – робота на 12 хвилин, прямо балет-балет, хоча він й сучасний, і артисти працюють також в техніці flying-low, що для традиційної класики не властиво. Уявляєте? Класична балерина – на колінах! Це для артистів був експеримент.
Третя робота в «Епізодах» – «Я – для» Ярослава Кайнара. Це прем’єра, я і сама всього не бачила, багато сказати не зможу. Точно знаю, що це дует у стилі physical theatre, з почуттям гумору, що зараз рідкість, та цікавою музикою. Там навіть буде звучати Дебюссі. Тим паче цікаво, що виконавцем чоловічої партії буде сам Ярослав, один з кращих танцівників країни, там точно буде на що подивитись.
Ми завжди ставимо у кінці найочікуваніше запитання про плани)
Готуємо повноцінний танцювальний вечір – приблизно на півтори години. Хочемо залучити живих музикантів (Guys! Ахтунг! Це гурт Ptakh_Jung!) Прем’єра планується вже після Нового року. До речі, наближається момент, коли потрібно все це записати, а я все ще відчуваю – картинки в голові, почуття – не хочеться поки оформлювати в слово. Пізніше.
Фото: Merien Morey та Сергій Левін