Італійський режисер Лука Гуаданіньо («Назви мене своїм ім’ям») цього разу замахнувся на європейську класику хоррору свого співвітчизника – майстра жахів Даріо Ардженто, і зняв найвідомішу його стрічку «Суспірію». Та чи можна назвати її повноправним ремейком? Давайте розбиратися.
Де: кінотеатри України
Коли: з 22 листопада
У 1977 році «Суспірія» Ардженто сколихнула людство сюжетом про містичну школу танців для дівчат та викликала неабиякі емоції: від кислотно-візуальних до моторошно-звукових. Але, переглянувши зараз картину 77-го року, вбачаєш більше комічного, аніж дійсно лякаючого. Ні, деякі епізоди наводили власне на мене страх, але важко порівняти це з дійсно жахливими хоррорами сучасності.
Натхненний оригіналом Даріо Ардженто
Режисер Гуаданіньо з дитинства захоплювався роботами Ардженто, але зазначив, що не збирається робити ремейк відомого фільму, а лише віддасть шану шедевру жахам минулого сторіччя. Також його підтримала виконавиця трьох ролей у фільмі Тільда Суінтон: «Ми не особливо зацікавлені в ремейку, тому, я б сказала, це буде кавер. Це фільм, натхненний оригіналом Даріо Ардженто, зізнається в любові до нього, але ні в якому разі не ремейк»
Так, вам не побачилось, Тільда зіграла цілих три ролі, але які – гадайте при перегляді, все одно не вгадаєте. Її роль, мадам Бланш, могли зіграти Джуді Денч та Ізабель Юппер (не погано ж, правда?), але все ж шотландська діва Суінтон перемогла та максимально сильно відтворила образ лідерки танцювальної школи, і не лише. Щодо загальних вражень від акторської гри – неможливо причепитися. Дакота Джонсон у другій головній ролі неймовірна, Хлоя Грейс Морец яскраво блиснула в першому епізоді, чим задала похмурий настрій усій стрічці. Другорядні актори запам’яталися також, ролі зіграні філігранно. Що цікаво: акторка Джесіка Харпер, яка виконувала головну роль у «Суспірії» 77-го року, зігріла у фільмі 2018-го роль Анке. Все це подали під до біса смачнющим соусом із саундтреків, написаним та виконаним лідером гурту Radiohead Томом Йорком.
Взагалі, усе, що залишилося від класичної «Суспірії» - це зав'язка та тема окультизму в танцювальному навчальному закладі. Інше, від стилістики до розгортання сюжету, – майже цілковита вигадка автора сценарію Дейва Кайганіча та режисера Луки Гуаданіньо.
Заворожують танцями, кульмінація, фінал і…
Я довго думав: та чи найкраще це? Дві з половиною години ми спостерігаємо за містичними та незрозумілими подіями. Через перетин декількох сюжетних ліній, снів С’юзі (Дакота Джонсон), які більше нагадували уривки чи то із культового «Твін Пікс», чи з «Американської історії жахів», дуже легко втратити суть розповіді та зліпити логічний ланцюг. Потім тебе заворожують шаманськими танцями, кульмінація, фінал і… «Жесть!», «Блядь!», «Пиздець» - тільки і чуєш з сусідніх крісел у залі кінотеатру. Страх як бісять коментатори, але деколи навіть погоджуєшся, адже вся загадкова історія скочується до абсурдної кінцівки (тут міг бути спойлер). І задаєшся питанням: «Нащо так? Чому?» Ні, я не скажу, що все погано. Навпаки, тебе починає накривати, як відвідувачів Closer після третьої ночі (до речі, десь так і виглядала фінальна сцена). А потім… (так, це ще не все), режисер виконує прийом насмішки над глядачем, використовуючи головну героїню Тільди Суінтон – мадам Бланш, де починає реготати вся зала. Від абсурду, звичайно.
Тобто, Гуаданіньо показує, наскільки він зняв фантастичне ігрове кіно, і що не потрібно настільки серйозно до нього ставитися, ламати голову, чому сталося так, а не інакше. Це і є розв’язка та головне пояснення. Але і на цьому фільм не закінчується. А що саме для вас підготував одіозний італійський режисер – сюрприз для допитливих та любителів якісних трилерів. Так, це не жахи. «Суспірія» 2018 року – мабуть, найсильніший містичний трилер цього року.
Ставлю 8 Тільди із 10.