Три драматурги, три режисери, два тижні та два майданчики. Що за математика? То проект «Театр за два тижні» та «Театр переселенця» дали життя новому дійству «Мовчання – не золото». За три дні глядач побачить та оцінить всі прєлєсті швидкого мистецтва.
Де: PostPlayТеатр (вул. Нижньоюрківська, 31) та IZONE (вул. Набережно-Лугова, 8, 4 поверх)
Коли: 14-16 грудня (детальний розклад нижче)
Вартість: 150 грн (за попередньою реєстрацією тут) або 200 грн (на місці у день вистави)
Вистава «Батьківщина-мати»
Фестиваль у форматі «театр за два тижні» виріс з однойменного разового проекту: тоді режисером Джеком Кловером (нині куратор фесту) була поставлена вистава «Батьківщина-мати». Тепер вистав три: це копродукція трьох українських драматургів (Максим Курочкін, Анастасія Косодій, Наталя Блок) та режисерів з України та Британії (Дмитро Захоженко, Пьотр Армяновський, Дейзі Хейз).
Тема для розмови - сьогоденна Україна
Усі постановки вийшли дуже різними, проте актуальними, адже темою для розмови була обрана сьогоденна Україна. Звідси й назва фестивалю «Мовчання - не золото».
Як з'явилися ідея розширити проект, залучити більшу кількість режисерів й драматургів, зробити з цього, хоч невеликий, але все ж фестиваль, дізнавався в організаторів та учасників Yabl.
Чому мовчання – не золото?
Пьотр Армяновський, режисер: Коли бачиш на вулиці, що комусь погано або хтось у біді, мовчання або бездіяльність – це ніби співучасть. Цей театральний проект для мене - можливість разом з іншими подумати, висловити, зрозуміти те, що не подобається навколо нас.
Пьотр Армяновський (фото: Олексій Товпига)
Як обирали текст?
Пьотр Армяновський: Як такого тексту тоді ще не було, це був його ембріон, ідея. Але написане Настею (Анастасія Косодій – прим. ред.), резонує з тим, що відчуваю я. Вона дивовижно працює зі словом! Сьогодні, здається, прямі називання не сприймаються, зараз цим займається здебільшого реклама товарів та політиків. Там говорять прямо – оце погано, оце добре. Вже не віриш. Театр має залишати простір для глядача, для його власних висновків, і те, що пропонує Настя, дає таку можливість. А ще – можливість побачити щось, чого зазвичай не помічаєш. Ходиш-ходиш, а в якийсь момент зупиняєшся і думаєш: «Ого!» Такі тексти, як сірники - запалюють.
Дейзі Хейз, режисер: Тексти нам роздавали. Радію, що мені випало працювати з Наташею Блок!
Дейзі Хейз (фото: Артем Галкін)
Такі тексти, як сірники - запалюють
Що найскладніше в роботі формату «за два тижні» (інтенсив)?
Д.Х.: Незнання форми п'єси, люди з різним досвідом у команді та іншою для мене мовою (моя рідна не українська і не російська). Ми змушені в дуже стислі терміни знаходити спільну мову.
П.А.: Найскладніше у форматі «за два тижні» саме розуміння: відкриття відбувається в якусь мить, але розумієш це не одразу, потрібен час. Два тижні - мало для вирощування вистави, вирощування думки. Вважаю, часу недостатньо й для акторів.
Навесні була показана вистава «Батьківщина-мати» в рамках проекту (тоді ще разового) «Театр за два тижні. Яким чином все переросло у фест?
Вистава «Батьківщина-мати»
Джек Кловер, куратор проекту: Такий формат народився випадково. Тоді, у Львові, ми планували приділити постановці близько двох місяців, а в підсумку я приїхав за два тижні до планованої прем'єри. Було вирішено – театр за два тижні! Тоді я подумав, що короткий термін - це ідеальний формат для українського театру. Адже часто буває, що довго не з'являється нічого нового на українській сцені, або якісь вистави робляться дуже повільно, і поки вони вийдуть, стануть вже не актуальними. Так не завжди, але трапляється.
Загалом ми захотіли зробити все енергійно та швидко. І вже після «Батьківщини-мати» ми якось одночасно з «Театром переселенця» вирішили, що непогано було б створити повноцінний проект «швидкого мистецтва».
За яким принципом були запрошені саме ці драматурги й режисери?
Д.К.: Особливих критеріїв не було. Я залучив людей, яких знаю в роботі, тих, хто пише й говорить про те, що їм болить, максимально чесно. Особливо це стосується авторів текстів: вони видають дуже актуальні п'єси, іноді складні за формою, але це – справжня література.
Максим Курочкін, Анастасія Косодій, Наталя Блок – одні з найбільш відомих сучасних українських драматургів, яких, на жаль, ми не так часто бачимо на сцені. Наталя Блок була представлена цього року на «Тижні актуальної п'єси» в Києві, Анастасія Косодій також, її тексти, крім того, багато разів читали в Німеччині, а тут вони на сцені так і не були поставлені, крім PostPlayТеатру.
Джек Кловер (фото: Артем Галкін)
Анонсовано, що проект «Мовчання не золото» - в цілому про сьогоднішню Україну. Якісь, у зв'язку з цим, були критерії для текстів?
Д.К.: Ні, ми пішли іншим шляхом. На першій зустрічі я роздав учасникам шість актуальних статей. Далі вони обирали якусь тему, пов'язану з ними, другу – свою власну, яка хвилює кожного особисто. На наступний день їм необхідно було написати тексти на ці теми. І тоді виникло багато паралелей. Значить, ми постійно мимоволі рефлексуємо, самі того не помічаємо. І коли результат подібних внутрішніх процесів ліг на папір, це стало справжньою літературою, а не просто політичним висловлюванням.
Чи буде продовження фестивалю? Чи плануються гастролі, як це було з попередньою виставою?
Д.К.: Хочеться, щоб фестиваль проводився раз або два на рік. Щодо гастролей конкретно цих трьох робіт я не думав, хіба що команда дуже захоче. А от про проведення якогось з етапів у Львові, Харкові чи на Донеччині вже замислююся.
Розклад:
«Лавра» (драматург – Максим Курочкін, режиссер – Дмитро Захоженко)
14 грудня, 18:00, PostPlayТеатр
16 грудня, 20:30, IZONE
«Пісня» (драматург – Анастасія Косодій, режиссер – Пьотр Армяновський)
14 грудня, 20:30, IZONE
15 грудня, 18:00, PostPlayТеатр
«Бомба» (драматург – Наталя Блок, режиссер – Дейзі Хейз)
15 грудня, 20:30, IZONE
16 грудня, 18:00
Дизайнер афіш: Дар‘я Люба