Багаті й знамениті теж плачуть. Такою може бути стисла квінтесенція німецько-австрійсько-французької біографічної драми «Три дні з Ромі Шнайдер» (авторська назва «Три дні в Кіброні», нім.).
Де: кінотеатри України
Коли: з 20 грудня
Світова прем'єра картини відбулася в головному конкурсі 68 Берлінського фестивалю, а згодом 3 Tage in Quiberon перемогли в 7 номінаціях Німецької кінопремії, включаючи «Золоту Лолу» за найкращий фільм.
Сюжет – це історія одного інтерв’ю, яке дійсно мало місце. В 1981 році на спа-курорті в бретонському містечку Кіберон Ромі Шнайдер (Марі Баумер) у супроводі своєї подруги дитинства Хільде (Бірґіт Мніхмайр) зустрілася з журналістом журналу «Штерн» Міхаелем Юргсом (Роберт Ґвіздек) і закоханим у неї фотографом Робертом Лебеком (Чарлі Гюбнер). Це стало першим за багато років спілкуванням Шнайдер зі ЗМІ, а також – небаченою за рівнем відвертості розмовою, практично сповіддю. Через рік після цієї зустрічі акторка пішла з життя за нез’ясованих обставин.
Режисерка фільму – 45-річна німкеня іранського походження Емілі Атеф – жила й працювала в Лос-Анджелесі, Парижі й Лондоні. В професії – з 2003-го, у 2008-му брала участь у Каннському фестивалі з «Незнайомцем у мені», має призи. «Три дні…» вона зняла у чорно-білому зображенні – вочевидь, з міркувань автентичності – наблизити історію чи то до кіноархіву, чи то до телепрограми.
Загалом, 3 Tage in Quiberon – це типова психологічна драма в трьох актах, чеховсько-ібсенівського штибу. Люди з певних обставин опиняються в одному місці й не можуть розійтися одразу, починають з’ясовувати стосунки й заодно відкривати правду про самих себе.
У Шнайдер була драматична доля: батько, що покинув родину, занадто рання кар’єра в кіно, яка забрала в неї дитинство, вітчим, що пограбував її, катастрофічний роман з Аленом Делоном, самогубство колишнього чоловіка, постійний безлад в особистому житті, смерть сина – і водночас сенсаційна слава, статус гранд-дами європейського кінематографу. Власне, так чи інак Атеф намагається передати всю цю життєву драму за неповні дві години екранного часу. Роль умовно негативного персонажа дістається, звісно, журналісту, але він насправді лише виконує роль такого собі конфліктогена, який пожвавлює дію, провокуючи оточуючих на відвертості.
За великим рахунком, окрім чорно-білого зображення (до речі, виглядає воно не таким вже й виправданим), Емілі Атеф ніяк не проявляє особливо оригінальне режисерське мислення. Фільм у неї вийшов цілковито традиційним, з накладеною музикою, з доволі млявим розвитком сюжету і явним ухилом у мелодраму. Все було би кепсько, якби не актори.
Наприклад, усе те, що не вийшло передати у режисерки – чудово передає Марі Баумер. Для акторки грати акторку – завдання непросте, проте її Шнайдер надзвичайно переконлива і в радості, і в істериці. Вона надягає на себе по черзі найрізноманітніші маски, інколи дозволяючи собі бути відкритою і беззахисною. Цей бенефіс дорогого вартий. В цьому сенсі Хільде-Бірґіт Мніхмайр і Роберт-Чарлі Гюбнер значно програють, бо мають передбачуваніші партії, а ось Роберт Ґвіздек (Міхаель) виявляється гідним опонентом, який весь час балансує на межі безцеремонності й несподіваної для нього самого чутливості. Зрештою, саме він і Ромі найбільше й змінюються, дають нам відчути зрештою емоційний підсумок тих трьох непростих днів.
Фільм цей – невидатний. Але щось нове про свою героїню він розповідає – не так сюжетом, як інтонацією, дійсно пронизливою. Як холодний вітер на самотній гірській вершині.