Всупереч вітчизняному підзаголовку, історія, розказана у фільмі Нілу Бергера, далека від новизни- як відомо, вперше вона була представлена у французькій стрічці Олів'є Накаша та Еріка Толедано, що стала одним з головних хітів 2011-го року. Що ж, будь-який ремейк викликає у прихильників оригіналу складну суміш цікавості, боязкої надії, іронії і неконтрольованого гніву. Однак американські переробки французьких стрічок користуються особливо кепською репутацією (далеко не завжди справедливою, що можуть підтвердити шанувальники «Правдивої брехні» та «Дванадцяти мавп»).
Де: у кінотеатрах України
Коли: з 17 січня
Користуються особливо кепською репутацією
Отже, чи підтвердила «Нова історія» побоювання або поповнила список вдалих винятків? Відповісти з належною рішучістю складніше, ніж потиснути плечима. Глядач, знайомий з картиною Накаша і Толедано, навряд чи вважатиме фільм Бергера таким вже необхідним світу, але відвертим провалом американський варіант теж не назвеш (хіба що кассовим- міжнародні збори стрічки, яка коштувала 38 мільйонів доларів, склали 26 мільйонів, тобто рівно на 400 мільйонів менше, ніж у французького першоджерела).
Що стосується сюжету, то нова картина в цілому відповідає оригінальній фабулі. Паралізований нижче шиї мультимільйонер Філіп, винятково обдарований підприємець і витончений поціновувач мистецтв, на жах домочадців, наймає в якості «персонального асистента» не досвідченого медбрата, а суб'єкта по імені Делл, найбільш примітний пункт в резюме якого- тюремний термін за зберігання зброї. Делл егоїстичний, безвідповідальний та нечистий на руку, але він здатний привнести в безрадісне існування Філіпа непередбачуваність та дух пригод, і, до того ж, не вимучує свого наймача ненависною тому жалістю. За повною ж відсутністю хороших манер проникливий Філіп здатний побачити природний розум, а в прикрій необізнаності свого помічника в культурній сфері оцінити дитячу свіжість сприйняття. Здається, цей ексцентричний каприз багатія у виборі людини, покликаній поєднувати забезпечення його життєдіяльності з організацією дозвілля, або позначиться самим згубним чином на і без того незавидному стані Філіпа, або стане початком прекрасної дружби.
Слідом за оригіналом, фільм Бергера виявляється своєрідним соціальним бадді-муві про героїв, що належать до принципово різного середовища, розділених суспільним статусом і способом життя, але завдяки взаємній симпатії і співпереживанню долають класові барьери- і виявляються здатними вчитися один у одного. «1+1», виразно демонструючи перепони достатку, виховання, професійних занять і смаків, що розділяють нас, свідчать, що вони все ж не є непереборними для справжньої дружньої приязні і здатності побачити у чужому не вороже, а цікаве. Примітно, що, хоча Філіп є білим, а Делл чорношкірим, у стрічці, як і у французькому оригіналі, не виникає тема расових конфліктів (на відміну від картини Пітера Фарреллі «Зелена книга», ще одному бадді-муві зі схожою проблематикою, яке вийшло у вітчизняний прокат одночасно з «1+1»).
Кевін Харт проявив драматичний талант
З фільмом 2011-го американська стрічка несхожа у першу чергу інтонацією, в якій посилена мелодраматична складова, в той час як комічний елемент набагато менш значущий. Здебільшого це пов'язано з образом «персонального асистента»- на відміну від Дрісса з оригінального фільму, Делл, при всій своїй інфантильності, не справляє враження забавно неприборканого дикуна. Він старше за свого французького прототипа, відповідно, замість матері і численних братів і сестер у нього є колишня дружина і син, яким він спочатку не в змозі надати належну підтримку. Кевін Харт, що виконав його роль, насамперед відомий як раз по ексцентричним комедійним образам, у цій ролі проявив безсумнівний драматичний талант, хоча з точки зору сценарію його персонаж часом грузне в деякій тужливісті. Це ж можна сказати і про Філіпа. Його драматургічне змалювання і виконання Брайана Кренстона цілком відповідають образу з французької стрічки, проте йому більшою мірою притаманні напади не надто переконливої люті, що можуть змусити занудьгувати самого терплячого глядача.
Водночас, до честнот картини варто віднести витончену американізацію культурних елементів. Так, музичним кумиром Делла виявляється Арета Франклін (фільм, що вийшов незадовго перед смертю Королеви Соула, тепер супроводжується титром з присвятою її пам'яті), яка виконуює і улюблену арію Філіпа, «Nessun dorma» з «Принцеси Турандот». А замість яйця Фаберже з фільму-першоджерела злодійські схильності Делла збуджує перше видання «Пригод Гекльберрі Фінна». Зауважимо, що цей об'єкт крадіжки вже можна прийняти як натяк на те, що герой перебуває на шляху до виправлення.
Автор дякує кінотеатру «Жовтень» за допомогу в роботі над матеріалом.