Інтригу тягнути не буду. Скажу одразу, що неймовірно зрадію перемозі «Зеленої книги» на премії «Оскар». Отже, якщо вам не хочеться читати об’ємну рецензію на фільм, але хочеться зрозуміти: йти в кіно на «Зелену книгу», чи не йти, то сміливо йдіть!
Де: кінотеатри України
Коли: з 24 січня
Можливо, хтось цього не чув, але режисером фільму виступив автор багатьох вульгарних американських комедій – Пітер Фарреллі. Ви знаєте його по стрічкам «Тупий та ще тупіший», «Муві 43», «Я, знову я та Ірен», «Всі шаленіють від Мері» та багатьом іншим комедіям подібного формату. Варто визнати, його фільми, якщо відключити снобізм та надмірну інтелектуальність, дуже добре спрацьовують у своєму жанрі. І ось, коли всі дізналися про те, що автор цих картин зняв комедійну драму про проблеми чорношкірих в Америці 60х, то стало як мінімум цікаво.
Автор багатьох вульгарних американських комедій
Насамперед скажу одну важливу річ: проблема расизму в Америці та в світі досить актуальна, як би це дивно не звучало. Звісно, якщо судити по фільмам та іншим медійним штукам, то здається, наче всі навпаки стали занадто толерантними. Це все ілюзія. Як доказ, раджу вам переглянути картину Спайка Лі «Чорний куклукскланівець», у фіналі якої ви зможете побачити реальні кадри зі знущаннями над чорношкірими в останні роки в США. Коли бачиш прояви жорстокості до людей у реальному часі через колір їх шкіри, то одразу починаєш розуміти усю цінність фільмів на кшталт «Зеленої книги».
Фото: kinoafisha.ua
Пітер Фарреллі обрав дуже правильну форму для того, щоб донести глядачу важливі думки. Роуд-муві про дружбу при наявності потрібних компонентів завжди натискає на якісь точки усередині тебе, викликаючи сильні емоції.
Є проста формула: два героя мусять проїхати разом через усю країну. На початку історії ми маємо побачити, наскільки вони різні між собою і як вони один одного не витримують. Але, врешті решт дорога зближує людей та робить їх кращими друзями. Пригадайте, скільки подібних історій ви бачили у кіно? Я одразу можу привести в приклад «Встигнути до» із Заком Галіфіанакісом та Робертом Дауні Молодшим. Сценарна схема «Зеленої книги» нічим не відрізняється окрім часу подій та свого посилу. Та варто зауважити, створення історії по існуючому шаблону – не проблема зовсім, коли його наповнення тримає тебе за душу.
Неможливо прибрати посмішку
Завжди цікаво спостерігати, як люди із різних світів зіштовхуються один з одним на певний час. На цьому будується досить смішний гумор фільму. Ми маємо багатого чорношкірого музиканта у країні та часі, де усі білі ненавидять чорношкірих, та бідного італійця, який мусить вести цього самого музиканта через усю країну. Італієць не дуже щасливий від свого завдання, але йому потрібні гроші для родини. Він не може відмовитись. Під час подорожі обидва знаходять для себе щось дуже важливе – справжнього друга.
Усю першу половину стрічки з мого обличчя неможливо було прибрати посмішку. Один тільки момент із курятиною в тачці змусив реготати зал у весь голос. У той час, коли глядач максимально увійшов у атмосферу історіїт та відкрився фільму, з ним починають розмовляти на важливі теми. Цікаво спостерігати за власною емоційною реакцією під час перегляду, як сміх змінюється на сльози. Цей прийом звісно не є чимось новим у кіно, але ти маєш бути справжнім майстром, щоб вміти його застосовувати. Пітер Фарреллі виявився саме таким.
Фото: kinoafisha.ua
Велику роль відіграє хімія між акторами Вігго Мортенсеном та Магершалою Алі. Ці двоє роблять неможливі речі на екрані. Вігго, якого ми всі пам’ятаємо з часів «Володара кілець», де він зіграв Арагорна, втілив образ огидного товстого італійця з добрим серцем так, наче все життя був таким. Цікаво, що причиною тому стала не зовнішність актора, а деталі, які і не кожен зможе помітити при першому перегляді. Те ж саме стосується Алі. Його фінальний монолог, де він говорить «Якщо я недостатньо чорний і недостатньо білий, то хто я взагалі?» розриває на шматки завдяки грі Магершали. Я вже мовчу про те, що він виробляв за роялем. Після «ЛаЛа Ленду» ще один актор здивував нас своїми музичними здібностями. Є великі сподівання, що премії «Оскар» за «Кращу чоловічу роль» та «Кращу чоловічу роль другого плану» отримає дует Мортенсена і Алі.
Розриває на шматки
«Зелена книга» - це справжнє кіно, можливо, просте за своєю формулою, але досить сильне за змістом. Я дуже не люблю ставити оцінки фільмам, але тут тверді 10/10.