Подібно до того, як сюжетні мотиви міфів і перипетії міжплемінних чвар архаїчної давнини пронизують культуру сучасної цивілізації, образи і досягнення, прихильності і розчарування шкільних років тяжіють над дорослим життям кожного з нас, незалежно від того, згадуємо ми про них як про втрачений Едемський сад чи як про щасливо залишені кола Чистилища. Можливо, тому настільки серйозним випробуванням виявляється для багатьох з нас зустріч однокласників, що надає сумнівне задоволення освіжити спогади про події та людей, які і без того пам'ятні нам більше, ніж хотілося б.
Фото: kinoafisha.ua
У фільмі Валентина Шпакова повна тривожних очікувань перспектива зустрітися зі своїм минулим сплетена з кризою середнього віку, з якою намагаються впоратися троє чоловіків трохи за сорок, уродженців Черкас, що давно переїхали до Києва та зберегли зі шкільної лави дружні стосунки. Для кожного з них наступили не найкращі часи, але, з більшими чи меншими підставами перебуваючи у стані душевного занепаду, вони відправляються на 25-річчя шкільного випуску у надії, що зможуть на цьому ярмарку марнославства впоратися з роллю успішних і щасливих.
Посміхнутися навіть людину з кам'яним серцем.
Відповідно до датського оригіналу, однойменної стрічки Нільса Ньорльова Хансена 2011-го року (ремейки якої були зроблені також у Фінляндії та Естонії), образи простого чоловічого нещастя, які втілилися у персонажах, здавалося б, досить різноманітні, щоб більшість їх ровесників-глядачів могли побачити відображення власних негараздів. У одного з них віру в свою чоловічу і людську гідність підривають проблеми зі здоров'ям, другий не може оговтатися після розлучення, третій приховує за нерозбірливістю у сексуальних зв'язках переживання, пов'язані з нездатністю мати дітей. Цілком виразне, щоб викликати інтерес та симпатію, і виконання Олексія Нагрудного, Андрія Бурима та Валерія Харчишина (з тією обмовкою, що чудова фізична форма Нагрудного надто вже контрастує з призначеним йому типажем доходяги, який сумнівається в своїй привабливості).
Втім те, що відбувається на екрані, видається більш відірваним від навколишньої дійсності, ніж будь-який з фільмів про трансформерів, людей Ікс, гоблінів та ельфів. Очевидно, у відповідності до своїх уявлень про інтереси та смаки молодіжної аудиторії, яка становить левову частину відвідувачів кінотеатрів, творці картини перетворили своїх героїв в психічно неврівноважених бовдурів, які не мають інших тем для розмови, крім сексу і генітально-проктологічних прикростей. Несподівану відвертість і грубість жартів про статеве життя і пригоди у вбиральні можна було б радше вітати, враховуючи властиву вітчизняному кіно фарисейську цнотливість, якби не їхня прикра невигадливість, а також наявність сцен самого образливого характеру (на кшталт епізоду, де розкріпачений наркотиком герой, піддаючи привабливу колишню однокласницю усіляким приниженням, не отримує опору, а, навпаки, зацьковує її потоком знущань до того, що вона починає сповідатися йому в своїх бідах). Немов натхненний написами в громадських туалетах гумор іноді перемежовується сценами настільки слізливо ліричними, що вони змусять посміхнутися навіть людину з кам'яним серцем.
Фільм Шмакова викликає деяку приязнь
Оповідь розгортається наче в солодкому сні розуму істоти, чиї моральні уявлення і естетичні смаки, чиї таємні жадання і сокровенні страхи, чиї найсміливіші фантазії належать відфотошопленому світу рекламних роликів та картинок з глянцевого журналу. Як і в попередній картині Шмакова, «Інфоголіку», практично нічого не вказує на те, у якому році чи навість десятилітті, в якому місті зустрічають нас події. Можливо, зайве казати, що подорож героїв зі столиці до рідного міста не отримує чіткого виправдання- надзвичайно самобутня і кіногенічна фактура Черкас з'являється на екрані лише протягом декількох секунд, що відобразили Кременчуцьке водосховище та Блакитний палац Городецького, а нібито черкаські сцени у безликих фешенебельних готелях, ресторанах та нічних клубах були зняті у Києві.
Фото: kinoafisha.ua
Та все ж, незважаючи на всі свої вади (які, як можна судити з прокату того ж «Інфоголіка», можуть стати чеснотами в очах публіки, вихованої телесеріальною естетикою), фільм Шмакова викликає деяку приязнь самою демонстрацією взаємин старих і вірних друзів, кожен з яких готовий надати іншому допомогу і підтримку, проявити повагу до чужих почуттів навіть тоді, коли сам потребує підтримки, втративши всяку самоповагу.