Щоденник кіномана: «Я так довго цього чекав і нарешті дочекався: мені не доведеться сварити українське кіно після його перегляду. Молитви були почуті і я отримав якісний український фільм»
Перший український мюзикл «Гуцулка Ксеня» зародив великі сподівання на хороший фільм, а разом з ними прийшов і страх, що сподівання можуть не виправдати себе. Залишалось тільки дочекатись прем’єри та дізнатися, що ж там вийшло.
Американський парубок українського походження Яро разом зі своїм дядечком приїзджають із Нью-Йорка до Ворохти. Яро по заповіту батька мусить знайти собі українську наречену і тоді він отримає у спадок мільйон долярів. Якщо цього не трапиться, то гроші дістануться родичці Яро. Дядечко змушує знайти племінника наречену якомога скоріше, бо інакше він втратить усе. Хлопчині ніхто не подобається, аж поки він не зустрічає вродливу дівчину, яку всі на селі називають гуцулкою Ксенією.
Одразу скажу, що це далеко ще не ідеальне кіно і його є за що посварити, і ми це неодмінно зробимо, щоб в майбутньому кінодіячі уникали певних помилок при написанні історії, але це той випадок, коли при перегляді пишаєшся, що це зняли саме в нашій країні.
Дивіться, велика проблема фільму – це, нажаль, його драматургія та сценарій. Я розумію, що творці стрічки робили ставку саме на жанр мюзикл і через це пожертвували історією. Нам ледве зрозумілі характери головних героїв, особливо Ксенії та Яро. Все трапляється між ними доволі схематично і трохи не по справжньому: ось вони перший раз побачились і трохи поспілкувались, ось вони другий раз побачились і трохи поспілкувались, а ось вже кохання і хеппі енд, умовно кажучи. Складається враження, що у трьохактній структурі було вирізано майже весь другий акт, а тому конфлікту і переживань за долю героїв ми, як глядач, не дуже сильно і отримуємо. Від цього фільм не сприймається, як повноцінне кіно. Тут мимоволі згадується шедевр Шазелла «ЛаЛа Ленд»: приклад того, як мюзикл одночасно може бути і видовищним шоу і сценарною знахідкою для усього сучасного кінематографу. Я розумію, що режисеркаОлена Дем’яненко ще не Шазелл і ії робота більш, чим якісна, але на майбутнє хочеться побажати враховувати нюанс драматургії і не відкидати його на другий план.
В усьому іншому, фільм – це стовідсоткове попадання, починаючи від роботи художника-постановника Юрія Ларіонова, який створив неймовірний світ завдяки декораціям та атмосфері навколо разом із оператором, закінчуючи дуже влучними акторськими роботами. Майже всі на своєму місці, хтось, звісно, більше подобається, хтось менше, але якщо ви подивитись фільм, то навряд будете сперечатися, що каст дуже гідний. Епізод акторів Віталія Ажнова та Хрестини Федорак був найефектнішим та найсмішнішим. Під час перегляду подумав, що було б непогано зняти окрему комедію про них двох. Також приємно вразили молоді акторки Наталя Кобізька, яку можна побачити у виставах Дикого театру, та Марічка Штирбулова із гурту ЦеШо.
Олена Дем’яненко доволі ефектно поєднала український фольклор із антуражем бродвейського мюзиклу: коли неочікувано під час конфліктних моментів герої опинялися на сцені та починали танцювати і співати, це виглядало настільки видовищно та захоплюючи, що хотілося танцювати разом із персонажами, а цього не кожен голлівудський мюзикл може досягти.
Ну і звісно містично-фольклорна музика від Dаkh Daughters - це окреме від усього фільму і в той же час поєднане з ним естетичне задоволення. Мені вже не хотілося, щоб кіно закінчувалося, бо їх музика та номери просто гіпнотизували та зачаровували.
Ще один не менш важливий аспект: кіно в повній мірі закохує тебе в українську культуру музикою, костюмами, гумором та красою українських гір навколо. Ти бачиш не стереотипну шароварщину, якою вже звикли годувати глядача, а саме усю принадність наших традицій, мови та менталітету. Як виявляється, щоб знімати патріотичне і якісне при цьому кіно, то необов’язково розповідати про війну.
Не дивлячись на драматургічні вади фільму, я бажаю «Гуцулці Ксені» отримати любов від масового українського глядача, бо таке кіно має збирати велику касу та заповнювати собою зали кінотеатрів. Тільки тоді можна буде казати про нашу індустрію в позитивному напрямку. То ж, якщо ви думаєте, чи йти вам на «Гуцулку», чи ні, то обов’язково йдіть, можете в цей раз навіть пожертвувати голлівудськими релізами задля перегляду цього фільму.