Українці мають дещо скептичне відношення до нашого кінематографу. "Нудно, нецікаво, банально" - в чомусь зрозуміти глядача таки можна, адже перш ніж українське кіно почало давати хоч якісь помітно добрі результати, виходило багато посереднього продукту. Та, як кажуть, якщо не впадеш під час перших кроків, то так і не навчишся ходити. Ось і наша кіноіндустрія після багатьох падінь нарешті стала впевнено почала крокувати вперед аж до світового рівня.
Коли думаєш про досягнення українського кіно останніх років на думку приходить і “Коли падають дерева” Марисі Нікітюк, що стали учасником Берліналя, і ко-продукція “Межа” з призом на Карлових Варах, і звісно, фільми Сергія Лозниці.
Окремо також хочеться зазначити українсько-ісландську стрічку "Гірська жінка: на війні", яку можна було побачити на Каннському, Одеському кінофестивалях та на кінофестивалі у Мельбурні. Зрежисувати ремейк на фільм та зіграти в ньому головну роль готова голлівудська акторка Джоді Фостер.
Та за останні пару місяців відбувся найсильніший бум для вітчизняного кінематографу. Спочатку повнометражний дебют Нарімана Алієва “Додому” потрапляє в програму “Особливий погляд” Каннського міжнародного кінофестивалю.
Драматичне роуд-муві про стосунки батька та сина на фоні анексії Криму викликало емоційну реакцію не тільки в українського глядача. До речі, однією з сценаристок стрічки стала уже згадана режисерка Марися Нікітюк. Потім - перший український мюзикл “Гуцулка Ксеня” від Олени Дем’яненко отримав гран-прі на японському кінофестивалі в Атамі, де за нагороду боролися багато азійських та європейських стрічок.
І хоч "Гуцулку Ксеню" інколи винують за не дуже впевненений сценарієй, та вона все ж змогла підкорити всіх на фестивалі. Приємна романтична історія, талановиті актори, яскраві музичні номери, незрівнянні ДахаБраха та ДахДотерс - все це на фоні неперевершених українських гірських пейзажів. Після перегляду такого просто неможливо лишитись байдужим. Годі й казати про закордонного глядача, який все це бачить на екрані вперше!
Нещодавно ще одна українська робота була відзначена на фестивалі в Карлових Варах нагородою журі фестивалю: дебютний повний метр Антоніо Лукіча “Думки мої тихі” був представлений в секції East of the West. Цій великій кількості наших фільмів на міжнародній кіноарені неможливо не радіти.
З Антоніо Лукічем та Наріманом Алієвим взагалі безпрецедентний випадок: обидва - режисери-дебютанти, чиї фільми потрапили на найпрестижніші європейські кінофестивалі майже одночасно. Цікаво, що Антоніо Лукіч та Наріман Алієв також одночасно у 2016 році брали участь на Одеському кінофестивалі зі своїми короткометражними роботами “В Манчестері йшов дощ” та “Без тебе”. “В Манчестері йшов дощ” Лукіча навіть отримав “Золотого дюка” за кращу короткометражну роботу.
До свого повного метру він також взяв Андрія Лідаговського, якому цього разу поталанило зіграти з Ірмою Вітовською. Судячи з трейлеру, на нас очікує робота дечим схожа на “В Манчестері йшов дощ” - притаманна Лідаговському комічна дивакуватість головного героя ідентична. Важко сказати, що очікує глядача стрічки “Додому”, адже трейлеру поки немає, та враховуючи жанр “роуд-муві“, можна припустити схожу атмосферу з “Без тебе”.
Варто визнати, це дуже круто, коли молодих талановитих режисерів України відзначають у світі доводячи, що наше кіно дуже швидко розвивається. Залишилось тільки дочекатися, коли український фільм потрапить в номінацію на «Оскар» за кращу стрічку іноземною мовою. Впевнені, що з такими темпами розвитку ці часи невдовзі настануть.