Ніша українських детективних серіалів завжди була настільки жахливою, що продуктом цього жанру можна було при бажанні катувати людей. Зазвичай це абсолютно безхарактерні герої, примітивні сюжети, абсурдні розслідування, погана акторська гра та дешева зйомка. Насправді, подібні "продукти" потрібно показувати в кіношколах, щоб люди розуміли, як НЕ треба знімати кіно. Та на український телеринок вийшов серіал, який справді здійснить революцію, як в напрямку детективних трилерів, так і в серіальному виробництві в цілому. Говоримо ми про прем'єру на ICTV "Схованки".
Сюжет зроблений в найкращих традиціях "True detective" з Меттью Макконахі та скандинавських детективів. До місцевого відділку переводиться молода та амбітна слідча Варта Наумова. Вона новенька та цілоспрямована. Колектив її не приймає через те, що вона заняле місце "слідака" зі стажем. Тим часом у місті зникає маленька дівчинка, просто з-під носа власного батька. Всі, звісно, підозрюють його, вважаючи, що він підлаштував штучне викрадення, а сам продав віддав дитину замість боргу. Та у Варти інша версія того, що відбулося і вона береться до розслідування.
Сценарій справді захоплює з першої же серії. Він закидає одразу кілька сюжетних ліній на початку, які на перший погляд ніяк не пов'язані одна з одною, та згодом ти розумієш, що всі вони - гілки одного дерева. Що не менш важливо, майже всі персонажи серіалу - живі люди, за якими цікаво спостерігати. В них є свої слабкості, страхи, минуле, простіше кажучи, вони мають драматургічне наповнення, за яким глядачу цікаво спостерігати. До речі, це перший український детективний серіал, в якому історія тягнеться із серії в серію, а не робить з кожного епізоду міні-сюжет. Хоча серіал і не позбавлений типових героїв, що виконують радше роль функції з підказками, аніж живих людей. Це дуже "б'є" по сприйняттю. Ось ти бачиш перед собою двох повноцінних характерних персонажів, аж раптом з'являється чувак із відділку, роль якого - просто сидіти за компом із серії в серію і в потрібний момент давати підказки головним героям. Наче і нічого поганого, але через такі дрібниці зникає відчуття глибини.
Дивлячись "Схованки", розумієш, що режисерка Ірина Громозда справді працювала, а не тупо сиділа біля плейбеку з рацією у руках, доки всі інші виконували роботу. У серіалу є свій унікальний стиль та почерк, який більше ні з чим не сплутаєш. "Схованки" задають настільки правильну атмосферу, що ти під час перегляду відчуваєш її мало не у повітрі. Це - холодний, моторошний, майже нуарний світ, в якому немає місця для жартів.
"Схованки" - це один з тих випадків, коли актори в кадрі живуть та дійсно грають, а не просто намагаються якомога швидше проговорити свій текст. Вони аналізують перш, ніж щось сказати, в діалогах є "повітря", що народжує ефект живої розмови. Окремі сцени навіть хочеться передивлятися. Наприклад, коли Варта приїздить до Прокурора (Володимир Заєць) просити дозвіл на обшук квартир, легкий діалог між ними дає зрозуміти, що в героїв є спільне минуле, а це додає об'єму екраному світові. Дуже переконливим на екрані э Олександр Кобзар. Його екранний персонаж - батько, що втратив дитину, має у собі якусь таємницю. Хто ж він насправді? Ця інтрига не дає тобі спокою.
Запам'ятовується і другорядні персонажі: вже згаданий Володимир Заєць з його харизматичним поглядом або Євгеній Григор'єв у ролі місцевого Джессі Пінкмана з підбитим оком. Та все не так ідеально, як хотілося б. Річ у тім, що актори-епізодники псують все враження від реалістичності подій. Коли починається допит якогось випадкового сусіда чи "пенсіонерки" тут вмикається одразу "народний артист" і починає так награвати, що хочеться поскоріше пройти цю сцену і дивитись далі. Знову ж, в будь-якому іншому серіалі це можна було би пробачити, але "Схованки" самі показують високий рівень і самі ж його час від часу втрачають у таких ось речах.
Та що у фільмі справді "тащить" - то це операторська робота. Такої зйомки на просторах вітчизняного телебачення ви ще не бачили. Симетричні кадри, у які закохуєшся, моторошні пейзажі з дронів по околицям міста, те, як падає світло у кадрі. Все це виглядає "смачно" та дорого. Звісно, місцями відчувається певна академічність та старання зробити так, як на Заході, але для першої спроби - це справді прорив.
Важливим штрихом стає саундтрек, який працює як допоміжний засіб. Музика не висмоктує із тебе емоції своїєю нав'язливістю, а лише допомогає відчути історію та створює потрібне напруження.
У "Схованках" є промахи та мінуси, які можуть зіпсувати враження в цілому, та все ж це той серіал, який цікаво дивитись. Вже нема того ефекту: "дивлюсь тому, що треба підтримати українське". ЦЬого разу дивлюсь тому, що круто.