Постановник Олександр Бєляк не надто відомий за межами кінематографічної спільноти. Його попередні стрічки — "Конкурсант. Смертоносне шоу" та "Сотка", незважаючи на свою "масовість" цими ж "масами" були майже проігноровані. Кінокритики, які мали змогу подивитись фільми Бєляка навряд чи зуміли відшукати в них бодай якусь причину для похвали окрім того, що на них не були витрачені державні кошти. Нову роботу режисер також створив залишивши у спокої платників податків, а от у творчому відношенні вдався до сторонньої допомоги. Олександр запозичив ідею та сюжетні ходи в однієї з найпопулярніших європейських стрічок останніх років "Ідеальні незнайомці" (Perfetti sconosciuti).
Знята італійцем Паоло Дженовезе трагікомедія про старих друзів, які вирішили "прикрасити" вечерю зачитуванням вголос повідомлень та розмовами на гучному зв'язку, з часу свого виходу у 2016-му отримала з десяток ремейків від Мексики до Вірменії. Така вражаюча затребуваність сюжету не дивує, якщо враховувати універсальність тем, що піднімаються у фільмі Дженовезе — подружня вірність, міцність дружби та кордони нашої відвертості.
Зав'язку та канву "Ідеальних незнайомців" Бєляк інтерпретує з оригінальністю, ймовірно достатньою, щоб він міг вважати себе вільним від необхідності платити за авторські права, але безумовно не для того, щоб глядачам, знайомим з першоджерелом та його офіційними ремейками, не здалося дивним, що фільм 2016-го року й імена його сценаристів не згадані у титрах "Голої правди".
Ряд сюжетних поворотів, частина типажів і характер взаємин героїв, окремі сцени та репліки скопійовані з італійського оригіналу, при цьому відправна точка дещо інша. Прикрі відкриття один про одного персонажі роблять завдяки не мобільним (які, втім, також з'являються в деяких епізодах), а ігровому атракціону з детектором брехні. Інші тут і вік друзів, і їх поведінка. Героїв Дженовезе, що досягли половини свого земного шляху, знуджених, стомлених та іронічних змінила компанія тридцятирічних, які через певні ментальних особливості чи, може, вплив різних речовин просто неспроможні контролювати напади реготу та дотепів про секс.
Загалом Олексадр Бєляк цілком успішно адаптує вихідний матеріал до особливостей українських комедій з їх тяжінням до естетики гумористичних серіалів і естрадних шоу, відчайдушним переграванням та вкрапленнями тужливо-мелодраматичних сценок. Зміні обстановки з домашньої вечірки оригінального фільму з її обжитим, таким, що відображає індивідуальність господарів, інтер'єром на зали кімнат у ігровому центрі, де розгортається дія "Голої правди", відповідає ще одна особливість вітчизняного розважального кіно — безликість, млява стерильність простору, яка годиться радше для рекламних роликів, аніж для кінематографічних творів.
Контрастує із непоказними декораціями та характерами голос комп'ютерної системи, який іронічно коментує те, що відбувається і чомусь здається більш живим, ніж герої, що старанно регочуть. Слоган стрічки, що рекомендує фільм Бєляка як такий, що "оголяє душу", неймовірно далекий від істини. Адже, якщо італійський оригінал оповідав про звичайних людей — слабких, таких, які піддаються прикрим, але пересічним порокам, про людей, які стикаються з тими ж розчаруваннями і спокусами, що і глядач, про людей, які потребують співчуття, які здатні відчувати докори сумління і здатні пробачати, то у "Голій правді" персонажі діляться на тих, які майже не відступають від моральних норм і на цілковитих негідників, які не тільки зраджують коханим та друзям, а й займаються промисловим шпигунством. Ні про яке каяття та прощення, ні про яку дилему між гіркою правдою та брехнею для порятунку мова не йде — викриття не розбиває серця, а допомагає лагідним овечкам відокремитися від "бородатих козлищ".
Можна лише шкодувати, що "Гола правда" стала черговим свідченням, що багато хто з тих вітчизняних кінематографістів, які звертаються до комедійного жанру, переконані, що вони завоюють любов аудиторії саме тоді, коли якомога далі відійдуть у своєму кіно від звичних для глядачів соціальної проблематики та сімейно-побутових тем.
Та старанний глядач стрічки Олександра Бєляка, нехай і не отримає від перегляду особливого естетичного задоволення, все ж зможе відшукати у ній чимало приводів для роздумів про звичаї і умонастрої, що панують у нашому суспільстві, тим більше, якщо порівняє її з фільмом Паоло Дженовезе та версіями інших країн. Найбільш показовим (тут, попередимо читачів, не обійтися без спойлерів) є те, як у "Голій правді" видозмінюється вихідна ЛГБТ-лінія. З української версії зник герой, що страждає від нападів через свою нетрадиційну орієнтацію, водночас поява в оповіді повії, з якою мають зв'язок позитивні персонажі, мабуть, на думку авторів, анітрохи не суперечить традиційній українській моралі. Разом з тим, гомофобія зазнає осуду — будучи вираженою найбільш неприємним героєм, який сам виявляється бісексуалом. Так творцям картини вдається звершення, аналогічне досягнутому героєм старого анекдоту, який висловлював ненависть і до расизму, і до чорношкірих.
Фото: Кіно-театр.ua, Kinofilms.ua