Ні для кого не секрет, що Фінчер — один із з найкрутіших голлівудських режисерів, який дуже вміло поєднує авторське та масове кіно. Кожна його прем‘єра — це важлива подія в кінематографі. «Бійцівський клуб», «Дівчина з татуюванням дракона», «Сім», «Соціальна мережа», «Гра», «Зодіак», «Загублена», «Загадкова історія Бенджаміна Баттона» — і тепер на Netflix виходить байопік «Манк», що розповідає про життя легендарного сценариста фільму «Громадянин Кейн» Германа Манкевича. Тому сьогодні поговоримо про те, чому цей фільм має всі шанси отримати не одну номінацію на «Оскар» та чому його потрібно дивитися.
Для Девіда «Манк» є дуже особистим проєктом. Річ у тім, що батько постановника — Джек Фінчер — був журналістом та сценаристом. І сценарій до цього фільму написав саме він ще в далеких дев'яностих. Фінчер молодший давно хотів почати роботу над стрічкою, а на головну роль запросити Кевіна Спейсі. Та не все сталося, як гадалося: картину доводилося постійно відкладати «на полицю» до кращих часів.
Джек Фінчер (зліва) та Девід Фінчер (справа)
Коли батько Девіда помер у 2003 році, «Манк» став для нього проєктом, який потрібно було зняти за будь-яку ціну. У 2019-му «на допомогу» прийшов Netflix і запустив разом із Фінчером байопік у виробництво. Але варто нагадати, що це не перша співпраця стрімінгу та кінематографіста. За кілька років до початку роботи над картиною Фінчер був виконавчим продюсером та режисером кількох епізодів «Карткового будинку», «Мисливців за розумом», а також виконавчим продюсером анімаційної антології «Любов. Смерть. Роботи». Нещодавно він взагалі підписав контракт з Netflix на чотири роки! Ця угода фактично дає режисеру карт-бланш на зйомку будь-якого проєкту за те, що стрімінговий сервіс матиме на нього ексклюзивні права. Іншими словами, зараз Девід має змогу експериментувати, як йому заманеться.
Чи є «Манк» одним з таких експериментів? Якоюсь мірою — так. Фільм знятий у стилі голлівудського кіно 30-40-х років. Він нагадує «Громадянина Кейна» своєю операторською роботою, монтажем, музичним супроводом та навіть манерою акторів розмовляти у кадрі. Сюжет побудований теж схожим чином: у «Громадянині Кейні» ми мали основну сюжетну лінію, в якій журналіст після смерті медіамагната Чарльза Кейна намагається дізнатися якомога більше про його життя. Її «перебивали» флешбеки, що розповідали глядачу про важливі моменти з історії Кейна. Фінчер з «Манком» робить майже те ж саме. Але у цій стрічці головний герой не помер, а прикутий до ліжка після аварії та працює над сценарієм «Громадянина Кейна». Манкевич постійно п‘є, говорить телефоном з Орсеном Веллсом (режисер та головний актор «Громадянина Кейна») і намагається за кілька тижнів створити шедевр. Флешбеки у картині показують важливі моменти останніх десяти років життя сценариста: саме з них ми дізнаємося, як відбулося знайомство головного героя з медіамагнатом Вільямом Герстом (він і став прототипом персонажа Чарльза Кейна) та його коханкою Меріон Девіс.
Манкевич — це одна з найскладніших ролей легендарного Гері Олдмена. У його персонажі є витонченість та гострий розум, слабкість, алкоголізм, цинізм, сильна принциповість, легковажність і внутрішній біль, який відчувається протягом всього фільму. Цікаво, що ролі Черчилля (фільм «Темні часи») та Манкевича в актора дуже схожі між собою: в обох фільмах Олдмен грає цинічну людину: він багато говорить, мало рухається, зневажає нацизм (у «Манку» є окреме висловлювання головного героя на цю тему) та багато п‘є. Обидва персонажі мають асистенток, чоловіки яких пішли на війну. Словом кажучи, випадкові збіги між ролями актора перераховувати можна довго.
Та, говорячи про «Манка», хочеться згадувати не лише Олдмена. Свою найкращу роль у фільмі виконала Аманда Сейфрід, яка завжди вважалася не найсильнішою актрисою в Голлівуді, а останнім часом про неї взагалі всі трохи забули. Однак у руках правильного режисера вона зуміла показати себе якнайкраще та буквально закохати у свою героїню. Окремої відзнаки заслуговує мовчазний Чарльз Денс у ролі Герста, за яким цікаво і навіть трохи страшно спостерігати. У очах цього актора нескладно побачити, що його персонаж має владу, вплив і можливість зробити з людьми те, що забажається.
У «Манку» Фінчер демонструє справжній голлівудський цинізм однією лише сценою. У фільмі є момент, коли Манк, Герст, Меріон Девіс та купка продюсерів спілкуються на вечірці. Мова заходить про Гітлера, концтабори та нацизм, який в ті часи вже заполонив свідомість всієї Німеччини. І якщо Манк та Меріон були схвильовані цією проблемою, то всі інші хотіли змінити тему розмови, бо їм не хотілося псувати чудовий вечір. Ця байдужість стала зображенням всіх людей з «вищого світу», для яких трагедія людства є звичайнісінькою темою під час світської розмови.
Також цього разу із Девідом Фінчером знову працювали його улюблені композитори Трент Резнор та Аттікус Росс. У новій стрічці вони зробили незвичний для себе саундтрек: замість електронно-інструментальної музики ми чуємо прекрасний джазовий супровід, характерний для фільмів тієї епохи.
Підсумовуючи все сказане, можна впевнено сказати, що «Манк» — це справжня ода сценаристам, оскільки доля Манкевича була схожа на долю батька режисера. Для Девіда цей проєкт — не лише ностальгія за старим Голлівудом, а й потужне вшанування Джека Фінчера, який ніколи про це не дізнається. Тому радимо звернути на нього увагу. Дивіться!
Кадри з фільму: IMDb